Што такое дыспансерызацыя?

Згодна з Законам Рэспублікі Беларусь ад 18 чэрвеня 1993 года «Аб ахове здароўя» (Ведамасцi Вярхоўнага Савета Рэспублiкi Беларусь, 1993 г., N 24, арт. 290; Нацыянальны рэестр прававых актаў Рэспублікі Беларусь, 2008, N 159, 2/1460) дыспансерызацыя насельніцтва ўяўляе сабой комплекс медыцынскіх паслуг, якiя аказваюцца ў мэтах правядзення медыцынскай прафілактыкі, вызначэння груп дыспансернага назірання, прапаганды здаровага ладу жыцця і выхавання адказнасці грамадзян за сваё здароўе. Парадак правядзення дыспансерызацыі ўстанаўліваецца Міністэрствам аховы здароўя Рэспублікі Беларусь, калі іншае не прадугледжана заканадаўчымі актамі Рэспублікі Беларусь.

Лячэнне ў дыспансеры праводзіцца амбулаторна або стацыянарна.

Якія дыспансеры ёсць у Беларусі?

Як праходзіць дыспансерызацыя?

У Беларусі дзейнічае інструкцыя аб парадку правядзення дыспансерызацыі (пастанова Міністэрства аховы здароўя ад 12.08.2016 № 96) - актыўная спасылка. Згодна з гэтым дакументам, пацыента першапачаткова аглядаюць урачы-спецыялісты ўстановы аховы здароўя, за якой ён замацаваны. Пасля гэтага пацыента могуць накіраваць для праходжання дадатковага абследавання і лячэння ў іншыя ўстановы аховы здароўя, якія маюць лячэбна-дыягнастычныя магчымасці, адпаведныя дыягназу пацыента. 

Што такое дыспансерны нагляд?

Дыспансерны нагляд – гэта перыядычны медыцынскі агляд, назіранне за станам здароўя пацыента ў дынаміцы ў залежнасці ад яго групы дыспансернага нагляду. 

Пацыентаў, старэйшых за 18 гадоў адносяць да адной з трох груп:

• Д (I) – здаровыя пацыенты, без скаргаў на здароўе, у якіх не выяўлены вострыя, хранічныя захворванні (станы) або парушэнні функцый асобных органаў і сістэм арганізма, якія маюць нязначныя адхіленні ў стане здароўя (без тэндэнцыі да прагрэсіравання), якія не ўплываюць на працаздольнасць;

• Д (II) – практычна здаровыя пацыенты, у якіх выяўлены фактары рызыкі хранічных захворванняў і (або) ёсць хранічныя захворванні ў стадыі рэмісіі без парушэнняў функцый органаў і сістэм арганізма, вострыя захворванні

• Д (III) – пацыенты з хранічнымі захворваннямі з парушэннямі функцый органаў і сістэм арганізма і (або) перыядычнымі абвастрэннямі.

Прыналежнасць пацыента да адной з груп вызначае частату медыцынскіх аглядаў і пералік працэдур, якія ён уключае. Так, пацыенты групы Д (I) праходзяць дыспансерны нагляд адзін раз у два гады, Д (II) – не радзей аднаго разу ў два гады, Д (III) – штогод.

Пасля зняцця пацыента з дыспансернага назірання дыспансер афармляе выпiску з яго медыцынскіх дакументаў, у якой прапісаны рэкамендацыі па далейшым аказанні пацыенту медыцынскай дапамогі ў амбулаторных умовах у сувязі з наяўнасцю ў яго пэўнага захворвання (стану).

Ці можна звярнуцца ў дыспансер самастойна?

Беларускія дыспансеры адкрытыя для зваротаў пацыентаў, якія хочуць атрымаць кансультацыю спецыялістаў без накіравання ад іншых устаноў аховы здароўя. Як правіла, яны платныя. У шэрагу выпадкаў такія кансультацыі праводзяцца ананімна (псіхатэрапеўтычная, псіхалагічная, сэксалагічная дапамога).